Heel ander persoon, heel ander kapsel!

Vanochtend ging ik op de weegschaal staan en werd ik weer even heel gelukkig. Na een tijdje stil staan en schommelen ben ik nu toch weer onder een gewicht gekomen waar ik in mijn eerste jaar in Leeuwarden naar toe ben gegroeid. Een gewicht dat ik toen echt super erg vond en waar ik nu super super blij mee ben! Maar daarnaast betekende dit ook dat ik echt bijna op de helft zit :) Bijna op de helft van de kilo's die ik graag kwijt zou willen.. Volgens mijn handige gewichtsmeetapp zit ik nu op 45,67% gewichtsverlies! Wat een fijn gevoel! En als ik verder kijk in die app zie ik staan dat mijn BMI 10 punten gezakt is, ook al een super verbetering! Heel fijn allemaal :D

Maar helaas brengt dat gewichtsverlies ook wat minder leuke zaken met zich mee. Jaren ben ik trots geweest om mijn mooie volle bos haar... Helaas is die nu niet meer zo vol. Alles ligt op de vloer van mijn huis, helemaal onder! Als ik ga douche zijn mijn handen net harige monsters en het putje is niet eens zichtbaar meer.. Mijn bed is een en al haar en mijn sokken zijn ook binnen no time net wollige hamsters.. Gelukkig begon ik met een hele volle bos haar en afgelopen vrijdag zij mijn kapper dat ik nu een normaal volle bos haar op mijn hoofd heb.. Want ja, elk nadeel heeft zo zijn voordeel. Voor mij betekende dat dat ik een heel nieuw kapsel aangemeten zou krijgen. Ik vind het heerlijk om naar de kapper te gaan! Omdat ik het steeds minder erg vind om foto's van mezelf te maken zal ik speciaal voor jullie mijn nieuwe kapsel showen ;)

Voor nu wens ik iedereen fijne kerstdagen en unne gooie Roetsj noa 2015!

voor:

Na:

Mijlpaal

Het heeft een tijdje geduurd, maar daar is er weer een.

Het afvallen gaat me te langzaam, maar misschien komt dat ook door de stress die ik heb gehad. Door de stress mis ik gewoon vaak belangrijke voedingstoffen. Doordat ik deze mis val ik dus niet af. Maar nu is het eindelijk gelukt. Maar misschien is het ook wel goed, door langzaam af te vallen blijven de kilo's er wel af.

Wat ik erg merk is dat ik vooral goed aan me eiwitten moet komen. Elke dag een eitje, wat extra kaas en lekker vlees. Daarnaast als ik ga sporten of een actieve dag heb een extra proteïneshake om mezelf een boost te geven. Vaak denk ik dat mijn hele leven rondom mijn eten en drinken draait, dat vind ik toch wel een heftige gedachte. Dat had ik nooit verwacht en eigenlijk ook niet gewild. Ik had het denk ik een beetje geromantiseerd... Ik dacht steeds door de operatie gaat dat eten allemaal wel een beetje van zelf. Maarja, dat slaat natuurlijk eigenlijk nergens op. Het eten gaat wel vanzelf, het is heel duidelijk wanneer ik genoeg heb. Het is vooral wat ga ik eten, hoelaat ga ik eten en wat ga ik drinken, hoelaat ga ik drinken? Dat zijn de gedachtes die door mijn hoofd gaan. En tja, dan de inspiratie om elke dag iets lekkers voor mezelf op tafel te zetten.. Dat is denk ik nog wel de grootste uitdaging van dit hele gebeuren: Ervoor zorgen dat ik kan blijven genieten van het eten dat is belangrijk, maar moeilijk. Ik ben ook nog altijd op zoek naar een inspirerend kookboek om de avondmaaltijden leuk te houden. Maarja, ik ben ook niet echt de makkelijkste eter (al voor de operatie niet) dus vaak lust ik maar de helft van wat er in de kookboeken staan. Maar ik blijf gewoon doorzoeken. We komen wel op een goed boek uit.
Daarnaast heb ik nog altijd veel moeite met het drinken. Alles moet met een rietje, dan gaat het goed. Langzaamaan kan ik wel wat dingen toevoegen aan mijn drink-variatie. Thee valt nu vaker goed, daar ben ik heel blij mee nu het kouder wordt :) Voor de rest is het gewoon water en dubbel fris light.
Tja, dan heb je daar nog de kou.. Ik heb het zoooo koud. Voorheen had ik het altijd warm, ik zweette me kapot en liep in de winter het liefste nog rond in t-shirts. Nu is het tegenovergestelde waar, het liefste heb ik nu al elke dag een dikke trui aan met nog een shirt en topje en vest eronder. Heel anders dan ik gewend was.. Maar het levert wel op dat ik veel meer kleren aankan, ik ben niet meer beperkt door het shirtjes en topjes verhaal. Ben nu al benieuwd wat de zomer gaat brengen.. De eerste slanke zomer in zoveel jaar. De eerste zomer waarin ook ik in jurkjes ga lopen, de zomer waarin de reis van mijn leven staat te gebeuren.. Deze zomer ga ik fietsend naar Frankrijk, fietsen voor een snoezelruimte voor de plek waar ik mezelf ooit heb terug kunnen vinden. Iets waar ik zowel tegenop kijk als naar uit kijk. Ik heb nog geen goede fiets, nog geen goede conditie maar gelukkig heb ik nog een hele tijd om die fiets te regelen en conditie te creëren.

Ow ja, jullie zijn natuurlijk benieuwd wat die mijlpaal voor mij nu inhoud. Vanaf vandaag ben ik gewoon 30 kg afgevallen! :D

Het gaat goed, het is moeilijk maar het gaat goed!

Nooit gedacht dat ik zo weinig zou schrijven.. Ik merk dat ik alleen de positieve zaken wil benoemen, dat het weken niet goed ging wil ik het liefste verzwijgen. Maar ook daar moet ik open over gaan zijn, dus bij deze.

Ik krijg vaak de vraag: Hoe gaat het nu met je? en eigenlijk krijgt iedereen hetzelfde antwoord: Ja wel goed, het is moeilijk maar het gaat wel goed. Het gaat ook vrij goed, maar heb ook een zeer lastige periode achter de rug. Een periode waarin ik veel pijn had, veel moest spugen en er een vermoeden van galstenen was... Een pijn in mijn rug, tijdens of na het warme eten, die zo heftig was dat ik van mijn stoel afzakte en kruipend naar de wc ging om daar alles eruit te gooien. Daarna zo kapot moe dat ik een half uur lag uit te hijgen op bed. De dietiste had hier nog nooit van gehoord, dus die kon me niet verder helpen. Dus hup naar de chirurg. Die dacht in eerste instantie aan galstenen, totdat ik hem vertelde dat het alleen maar bij warm eten was... Zeer a-typisch volgens hem en ook hij wist zich even geen raad. Na nog wat vragen te stellen bedacht hij zich dat het misschien een maagzweer is. Dus aan de dubbele maagbeschermers sinds afgelopen maandag. Wat een verademing! Geen pijn meer bij het avondeten, tot gisteravond. Mijn eten smaakte teveel naar de kokosolie die ik had gebruikt waardoor ik te snel ging eten.. en ja hoor, AUW! Zelfde ritueel en het was weer klaar. Dus dat heb ik ook alweer geleerd, geen kokosolie meer voor mij!

Maar natuurlijk zijn er ook de positieve kanten aan mijn operatie. De broek die me voor de operatie net te strak begon te worden zakt me nu af tot onder mijn kont. Als ik de trap op loop moet ik hem vasthouden. Gelukkig heb ik een hele handige moeder die deze broek voor mij in kon nemen. Zo was het geval 2 weken geleden. Ik was thuis en mijn moeder zou mijn broeken innemen, maar dat betekende dat ik geen broek meer had om aan te doen. Nu ligt er in mijn kast een stapel broeken, een deel 3 maten kleiner dan voor mijn operatie en het andere deel 4 maten kleiner. Ik heb heel stiekem de stoute schoenen aangetrokken en een broek van 3 maten kleiner aangetrokken... en hij paste!!! Oftewel, mijn broekmaat is al 3 maten gezakt!!! :D Bijna weer een normale broekmaat, broeken in een normale winkel kunnen kopen. Bijna!! :D Zo'n fijn gevoel, mijn moeder en ik hebben aardig wat traantjes gelaten.
En ook als ik gewoon in mijn eigen huis ben verwonder ik me vaak over wat me alweer past. In plaats van een volle kleerkast waarvan 1/3 ongeveer past heb ik nu een volle kleerkast waarvan alles past en ongeveer 1/3 te groot is. Ik kan elke dag wat anders aan en het voelt heerlijk. Ik kan weer jurkjes aan, ik DURF weer jurkjes aan. Ik weet gewoon niet meer wat ik aan moet, zoveel keus heb ik :)

En vanochtend was voor mij een heel bijzonder moment. 3 jaar geleden ongeveer zat ik op ditzelfde gewicht. Ik weet nog dat ik toen op de weegschaal stond en heb staan brullen. Dit was toch echt mijn max! Meer zou ik nooit gaan wegen. Toen ben ik begonnen met fitness en dieeten.. Maar helaas is er toen toch nog meer als 23kg bij gekomen. Maar vandaag zat ik er weer onder en heb ik weer staan brullen op die weegschaal omdat het me eindelijk gelukt is. Nu komt mijn gewicht noooooooit meer boven dat getal uit! NOOIT MEER!

Dus ja, als je me vraagt hoe het gaat: Het gaat goed, het is moeilijk maar het gaat goed!

4 weken na mijn ontslag

Het is eigenlijk nog zo onwerkelijk, 4 weken geleden ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. 4 weken geleden begon mijn nieuwe leven. 4 weken dingen uitproberen, wat valt goed, wat valt niet goed? 4 weken van langzaam herstellen van de operatie. Wat een weken!
Ik kan je zeggen ik heb het niet makkelijk gehad.. water valt niet goed, melk valt niet goed en eten gaat de ene keer goed en de andere keer niet. Nu gaat het langzaamaan steeds een beetje beter. Elke dag durf ik toch weer iets te proberen en elke dag voel ik me weer een klein beetje beter.

Ik ben begonnen met aquajoggen en wat voelt dat goed. Zo slap als ik me nog voel, hoe snel ik ook moe word, dat maakt me niet uit. Ik ga ervoor. Wat is het heerlijk, genieten in dat water en me helemaal kapot werken. Als ik thuis ben ben ik nog te moe om uit mijn auto te stappen, maar eigenlijk ben ik heel voldaan! Wat een heerlijk gevoel om me zo vrij te voelen. Daarnaast ben ik zo trots op mezelf dat ik gewoon dat water in durf in mijn tankini, dat ik er gewoon voor ga en er ook nog zo van geniet. Dat had ik nooit van mijn leven durven dromen.

Maar eigenlijk is nog het allerleukste het feit dat mijn kleren te groot worden, dat mijn kleren ruim zitten. Dat ik weer kleren aankan die ik lang niet aankon. Maar vooral dat ik voor het eerst in een jaar weer in mijn jassen pas. Mijn winterjas die eigenlijk toch echt al te groot is, mijn zomerjas die na 1,5 jaar weer past. Dat zijn die kleine dingen waar ik het voor doe.
Maar ook hoe ik me voel, ik voel me nu al een heel ander mens en dan ben ik pas net bezig. Langzaamaan, beetje bij beetje begin ik meer van mezelf te houden. Ik begin mezelf te waarderen en ben zelfs weer zo ver dat ik voor mezelf wil/kan zorgen. Wat een heerlijk gevoel. Het afvallen is leuk, de kleren zijn leuk, maar mijn gevoel en eigenwaarde is het allerleukste!

De operatie

Geschreven op 2-9-2014
Nouja, nu heb ik eerst natuurlijk nog het verhaal van de operatie enz. te vertellen. Dus dat zal ik dan maar eerst even doen ;)
Maandagnacht slecht geslapen, op en top zenuwen! Maarja, nu gaan we niet meer terug! In de ochtend nog even op de weegschaal en die gaf toch echt -11,8 kg aan! Wat een resultaat al... Ook de cm's zijn erg veranderd. Op mijn buik ben ik zo'n 15 cm kwijt :)

Dinsdagochtend om 9 uur bloed geprikt en erna na de afdeling. Daar zeiden ze dat ik waarschijnlijk snel opgehaald zou worden dus meteen omgekleed. Daar zat ik dan, in mijn mooie oranje operatiehemd waar mijn kont natuurlijk voor geen meter inpaste.. Koud had ik het, dus maar onder de dekens gaan liggen. Mam en ik gingen maar "even" lekker puzzelen.. Dat even werd toch een heel stuk langer,uiteindelijk werd ik pas om 14.15 opgehaald. Later kwam ik erachter dat ze mij hadden verwisseld met een oudere man die niet zo vitaal meer was. Allerlei vragen werden me gesteld en het infuus werd ingebracht.. Maar nog geen kalmerend middel. Dat hartslag-ding piepte aardig, zegt dus wel genoeg over mijn gemoedstoestand. Alle chirurgen, de anesthesist en nog iemand hebben zich netjes aan me voorgesteld en even een praatje gemaakt.
Om 14.45 werd ik naar de OK geleid, daar werd me nog gevraagd of ik een leuke droom had bedacht voor de narcose. Ik ging aan geitjes denken zei ik ze, dus dat vonden ze wel leuk! Dus daar ging ik, 10 geitjes, 9 geitjes, 8 geitjes... 
Om 16.10 werd mijn moeder gebeld door dr. Jutte dat de operatie geslaagd was. 16.30 was de eerste tijd die ik op de klok zag. Ik huilde van blijdschap, opluchting en misschien ook wel verdriet bij het wakker worden. Pijn had ik niet echt, ik was vooral blij dat het goed was gegaan. 
Hup naar de afdeling... Uit de lift en daar zeg ik even mijn ouders, beide ouders. Me vader was me komen verrassen. Heel veel meer weet ik er niet meer van. Was te moe. 
Heel slecht geslapen de eerste nacht, ik kon alleen op me rug liggen en er was veel lawaai.
Woensdag kwam de Fysio voor het eerst, samen gelopen en die zei dat als ik donderdag de trap op kon ik naar huis mocht. Donderdag dus die trap op en ik kon naar huis. Heel fijn!!!
Ook donderdag mijn eerste hapjes yoghurt gegeten, spannend maar wel heerlijk!

Eerste dagen thuis erg moe en op de bank gelegen. Veel last gehad van mijn ribben, maar voor de rest weinig tot geen pijn. Vooral moe en misselijk. Na het douchen moet ik standaard even uitrusten op bed voordat ik me aankleed. Maar ook dat gaat weer beter.

Mijlpaal bereikt!

Na een paar maanden bezig te zijn met diëten, sporten en werken aan mezelf heb ik gister eindelijk de magische grens van -10 kg bereikt! Zoo fijn, het was een hele strijd maar het is me gelukt. Het is niet zo dat ik alleen verschil zie op de weegschaal, ik zie ook het verschil in de spiegel. Ik merk het verschil in mijn broeken en mijn shirts. Mijn buik is niet meer zo zichtbaar in mijn shirts, mijn broeken zakken af en zitten niet meer zo als een worst om mijn benen heen. Wat is dit al een heerlijk gevoel! Kijk er nu al naar uit om een hele nieuwe garderobe aan te schaffen, als mijn einddoel bereikt is. Een nieuwe garderobe met kleren waarvan ik jaren heb gedroomd. Kleren die andere mensen van mijn leeftijd ook dragen. Kleren waarin ik niet het gevoel heb dat ik me ergens voor hoef te schamen. 

Natuurlijk besef ik me heel goed dat het niet alleen om dit kleren gaat. Het gaat om hoe ik me voel, hoe ik in mijn vel zit en vooral waar ik trots op ben. 

Voor nu kan ik zeggen dat ik ook al trots ben op een paar dingen. 

Ik ben trots op het feit dat het me is gelukt om de -10 kg te halen. 

Ik ben trots dat het me zo goed gelukt is om me aan mijn modifast dieet te houden.

Ik ben trots dat ik gekozen heb voor dit traject en vooral dat ik gekozen heb voor mezelf.

Ik ben trots dat ik mezelf aan het zoeken ben, het is te lang geleden dat ik mezelf kwijt ben geraakt. Maar de laatste tijd ben ik goed op weg om mijzelf weer terug te vinden. 

Over twee dagen is het zover, de operatie die aan het begin staat van mijn nieuwe leven. 

Spannend!!!

Nog 7 nachtjes slapen

Nog 7 nachtjes, 7 nachtjes van liggen op mijn buik of zij. 7 nachtjes gaan slapen met dit lichaam, met honger en met zenuwen. 7 nachtjes en dan is het eindelijk, eindelijk zover!! De dag van mijn operatie, de dag van het begin van mijn nieuwe leven! De dag die me niet snel genoeg kan aanbreken.
Maar wat zijn die laatste dagen zwaar. Ik heb het koud, voel me zwak en heb het idee dat mijn hoofd een zeef is. Dat laatste is extra vervelend omdat ik donderdag nog even een belangrijke toets moet gaan maken. Ik moet hem halen anders moet ik een nieuwe module gaan doen.. Dat zie ik ook totaal niet zitten! Maarja dat hoofd van mij is natuurlijk met totaal andere dingen bezig dan die toets.
Zo vraag ik me vaak af wat ik straks wel en niet kan eten, hoe mijn ritme eruit gaat zien, hoe ik kan eten met feesten. Of ik al snel weer leuke dingen kan gaan doem. Wanneer ik onder die 100 kilo uitkom, maar vooral hoe ik weer kan gaan genieten van het leven.
Ik wil gewoon weer van mezelf gaan houden, niet alles van mezelf in twijfel trekken en vooral mezelf gaan waarderen. Stiekem zou ik het ook leuk vinden om die ene leuke jongen te vinden die mij ook waardeert.

Maar alles op zijn tijd, nu eerst die toets en dan kijken we weer verder...

Wii fit

Ik weet het nog heel goed, het was halverwege mei toen ik de wii fit weer eens uit de kast pakte. Ik zette alles aan en wilde een nieuw "account" creëren. Daar ging ik dan, op het balance board.. Wachten, wachten, wachten tot er op het scherm kwam te staan: Your weight exceeds the maximum weight... Ik kon het niet geloven en heb een potje staan balen. Na de door te hebben gepakt en gekeken te hebben wat het maximum gewicht was bleek ik er net 3,2 kilo boven te zitten.. GRRRR..Daar ging mijn plan om met de wii fit bezig te gaan.
Na 3 maanden sporten, diëten en vooral vechten met mezelf durfde ik het vandaag weer aan. Weer alles uit de kat gepakt, wii aangezet en daar ging ik.. De weegschaal gaf immers aan dat ik er 2,5 kilo onder zat! Dus zo ging ik, in mijn sportoutfit op de wii staan. En ja hoor, mijn account werd gecreëerd! :) Dus nu een 30 minuten later zit ik hier te genieten. Mijn eerste doel is weer behaald: Kunnen wii fitten :).
Nu heb ik dus een dieet van 500 kcal de komende 12 dagen en heb ik zojuist 203 kcal verbruikt met sporten, op deze manier blijft er natuurlijk niks meer over :P..

Onder het sporten nog bijna de kat van de buren geplet (die logeert een paar dagen hier). Ze vond het namelijk wel erg interessant wat ik allemaal aan het doen was, dus die stond ineens achter me. Ze leeft nog en ligt nu heerlijk hier naast me te slapen!

Tsjaa, en hoe het gaat met het dieet?.. Moeizaam.. Ik heb zin om ergens in te bijten :P Maar ik kan me er goed aanhouden en ik heb nog niet echt een hongergevoel gehad. Ben wel licht in mijn hoofd en sneller moe, maar ik had ook niet anders verwacht.

Laatste avondmaal...

2 super weken gehad in het mooie Frankrijk. 2 weken van vrijwilligerswerk op een camping voor kinderen met een beperking. Een super tijd met geweldige kinderen, vrijwillligers en ouders. Een tijd van lachen, genieten en af en toe een traan. Een plek waar je jezelf kunt zijn, geaccepteerd wordt en op zoek kunt naar jezelf. Een plek waar ik (weer) veel over mijzelf heb geleerd en waar ik genoten heb van de kinderen en de dieren. Maar vooral een plek die aanvoelt als mijn (derde) thuis! Een plek waar ik graag naar terug ga!

Maar daarnaast ook een plek waar ik me des te meer heb beseft hoe erg ik mijn lichaam vind, hoe erg het me belemmert en hoe weinig ik van mezelf houd. De plek waar ik vorig jaar besloot om iets te zoeken wat voor mijzelf een goede ondersteuning is. Dit jaar is het de plek geweest waar ik afscheid heb genomen van de ik die ik nooit meer wil zijn, de ik die ik daar heb achtergelaten.

Zaterdag terug gekomen en vandaag is dan de dag waarop ik voor het laatst kan eten zoals ik dat gewend ben. Vanaf morgen beginnen 2 zware weken van modifast dieet. Twee weken waarbij ik maar 500 kcal per dag binnen ga krijgen. Twee weken van bijna niet bijten maar vooral veel drinken. Twee weken afzien om mijn lever zo klein mogelijk te maken voor de operatie.

Het hele weekend avond eten gehad waarvan ik echt kon genieten. Zaterdag was het een schnitzel met champignonroomsaus, gister een kip uit de oven. Vandaag is dan "het laatste avondmaal", dit bestaat uit cordon bleu met rijst, champignon roomsaus en broccoli. Echt nog even genieten.

Nu is het niet zo dat ik dit nooit meer kan gaan eten, maar de komende 2 weken is het alleen modifast en erna is het 2 weken alleen vloeibaar/gepureerd. Daarna langzaamaan weer opbouwen. Ik merk dus echt dat ik sinds ik weer in nederland ben ben aan het genieten van elke hap die ik neem. Voel me net een klein kind die voor het eerst iets proeft wat echt heeeel lekker is... Zo bijzonder gevoel.

Daarnaast valt vandaag me toch wel zwaar. 3 maanden van dieten, sporten en werken aan mezelf is nu aan een einde gekomen. Nu begint toch echt de tijd om toe te werken naar mijn nieuwe leven. Het leven waarin ik gewoon mezelf durf te zijn, het leven waarin ik groei, een baan vind, de liefde van mijn leven vind maar vooral het leven waarin ik van mezelf ga houden. Het leven waarin ik de rotte dingen uit mijn jeugd achter me laat en ga werken een positieve toekomst. Een toekomst waarin ik veel dingen "opnieuw" kan gaan ervaren. Waarin ik weer kan gaan paardrijden, rennen, stappen, feesten, zwemmen en vooral waarin ik kan gaan genieten van alles wat het leven te bieden heeft. Het leven waarin de echte ik zich een weg naar buiten werkt en nooit meer naar binnen gaat!

Ik kan alleen maar zeggen dat ik er zin in heb en dat ik jullie op de hoogte houd over mijn voortgang. Hopelijk kan ik op deze manier bij mensen die ook hierover zitten te denken wat twijfels wegnemen.

Ik ga straks genieten van mijn laatste avondmaal en morgen is een geheel nieuwe dag (vol modifast ;))!

To snel!