Het is eigenlijk nog zo onwerkelijk, 4 weken geleden ben ik ontslagen uit het ziekenhuis. 4 weken geleden begon mijn nieuwe leven. 4 weken dingen uitproberen, wat valt goed, wat valt niet goed? 4 weken van langzaam herstellen van de operatie. Wat een weken!
Ik kan je zeggen ik heb het niet makkelijk gehad.. water valt niet goed, melk valt niet goed en eten gaat de ene keer goed en de andere keer niet. Nu gaat het langzaamaan steeds een beetje beter. Elke dag durf ik toch weer iets te proberen en elke dag voel ik me weer een klein beetje beter.
Ik ben begonnen met aquajoggen en wat voelt dat goed. Zo slap als ik me nog voel, hoe snel ik ook moe word, dat maakt me niet uit. Ik ga ervoor. Wat is het heerlijk, genieten in dat water en me helemaal kapot werken. Als ik thuis ben ben ik nog te moe om uit mijn auto te stappen, maar eigenlijk ben ik heel voldaan! Wat een heerlijk gevoel om me zo vrij te voelen. Daarnaast ben ik zo trots op mezelf dat ik gewoon dat water in durf in mijn tankini, dat ik er gewoon voor ga en er ook nog zo van geniet. Dat had ik nooit van mijn leven durven dromen.
Maar eigenlijk is nog het allerleukste het feit dat mijn kleren te groot worden, dat mijn kleren ruim zitten. Dat ik weer kleren aankan die ik lang niet aankon. Maar vooral dat ik voor het eerst in een jaar weer in mijn jassen pas. Mijn winterjas die eigenlijk toch echt al te groot is, mijn zomerjas die na 1,5 jaar weer past. Dat zijn die kleine dingen waar ik het voor doe.
Maar ook hoe ik me voel, ik voel me nu al een heel ander mens en dan ben ik pas net bezig. Langzaamaan, beetje bij beetje begin ik meer van mezelf te houden. Ik begin mezelf te waarderen en ben zelfs weer zo ver dat ik voor mezelf wil/kan zorgen. Wat een heerlijk gevoel. Het afvallen is leuk, de kleren zijn leuk, maar mijn gevoel en eigenwaarde is het allerleukste!
donderdag 25 september 2014
woensdag 10 september 2014
De operatie
Geschreven op 2-9-2014
Nouja, nu heb ik eerst natuurlijk nog het verhaal van de operatie enz. te vertellen. Dus dat zal ik dan maar eerst even doen ;)
Maandagnacht slecht geslapen, op en top zenuwen! Maarja, nu gaan we niet meer terug! In de ochtend nog even op de weegschaal en die gaf toch echt -11,8 kg aan! Wat een resultaat al... Ook de cm's zijn erg veranderd. Op mijn buik ben ik zo'n 15 cm kwijt :)
Dinsdagochtend om 9 uur bloed geprikt en erna na de afdeling. Daar zeiden ze dat ik waarschijnlijk snel opgehaald zou worden dus meteen omgekleed. Daar zat ik dan, in mijn mooie oranje operatiehemd waar mijn kont natuurlijk voor geen meter inpaste.. Koud had ik het, dus maar onder de dekens gaan liggen. Mam en ik gingen maar "even" lekker puzzelen.. Dat even werd toch een heel stuk langer,uiteindelijk werd ik pas om 14.15 opgehaald. Later kwam ik erachter dat ze mij hadden verwisseld met een oudere man die niet zo vitaal meer was. Allerlei vragen werden me gesteld en het infuus werd ingebracht.. Maar nog geen kalmerend middel. Dat hartslag-ding piepte aardig, zegt dus wel genoeg over mijn gemoedstoestand. Alle chirurgen, de anesthesist en nog iemand hebben zich netjes aan me voorgesteld en even een praatje gemaakt.
Om 14.45 werd ik naar de OK geleid, daar werd me nog gevraagd of ik een leuke droom had bedacht voor de narcose. Ik ging aan geitjes denken zei ik ze, dus dat vonden ze wel leuk! Dus daar ging ik, 10 geitjes, 9 geitjes, 8 geitjes...
Om 16.10 werd mijn moeder gebeld door dr. Jutte dat de operatie geslaagd was. 16.30 was de eerste tijd die ik op de klok zag. Ik huilde van blijdschap, opluchting en misschien ook wel verdriet bij het wakker worden. Pijn had ik niet echt, ik was vooral blij dat het goed was gegaan.
Hup naar de afdeling... Uit de lift en daar zeg ik even mijn ouders, beide ouders. Me vader was me komen verrassen. Heel veel meer weet ik er niet meer van. Was te moe.
Heel slecht geslapen de eerste nacht, ik kon alleen op me rug liggen en er was veel lawaai.
Woensdag kwam de Fysio voor het eerst, samen gelopen en die zei dat als ik donderdag de trap op kon ik naar huis mocht. Donderdag dus die trap op en ik kon naar huis. Heel fijn!!!
Ook donderdag mijn eerste hapjes yoghurt gegeten, spannend maar wel heerlijk!
Eerste dagen thuis erg moe en op de bank gelegen. Veel last gehad van mijn ribben, maar voor de rest weinig tot geen pijn. Vooral moe en misselijk. Na het douchen moet ik standaard even uitrusten op bed voordat ik me aankleed. Maar ook dat gaat weer beter.
Nouja, nu heb ik eerst natuurlijk nog het verhaal van de operatie enz. te vertellen. Dus dat zal ik dan maar eerst even doen ;)
Maandagnacht slecht geslapen, op en top zenuwen! Maarja, nu gaan we niet meer terug! In de ochtend nog even op de weegschaal en die gaf toch echt -11,8 kg aan! Wat een resultaat al... Ook de cm's zijn erg veranderd. Op mijn buik ben ik zo'n 15 cm kwijt :)
Dinsdagochtend om 9 uur bloed geprikt en erna na de afdeling. Daar zeiden ze dat ik waarschijnlijk snel opgehaald zou worden dus meteen omgekleed. Daar zat ik dan, in mijn mooie oranje operatiehemd waar mijn kont natuurlijk voor geen meter inpaste.. Koud had ik het, dus maar onder de dekens gaan liggen. Mam en ik gingen maar "even" lekker puzzelen.. Dat even werd toch een heel stuk langer,uiteindelijk werd ik pas om 14.15 opgehaald. Later kwam ik erachter dat ze mij hadden verwisseld met een oudere man die niet zo vitaal meer was. Allerlei vragen werden me gesteld en het infuus werd ingebracht.. Maar nog geen kalmerend middel. Dat hartslag-ding piepte aardig, zegt dus wel genoeg over mijn gemoedstoestand. Alle chirurgen, de anesthesist en nog iemand hebben zich netjes aan me voorgesteld en even een praatje gemaakt.
Om 14.45 werd ik naar de OK geleid, daar werd me nog gevraagd of ik een leuke droom had bedacht voor de narcose. Ik ging aan geitjes denken zei ik ze, dus dat vonden ze wel leuk! Dus daar ging ik, 10 geitjes, 9 geitjes, 8 geitjes...
Om 16.10 werd mijn moeder gebeld door dr. Jutte dat de operatie geslaagd was. 16.30 was de eerste tijd die ik op de klok zag. Ik huilde van blijdschap, opluchting en misschien ook wel verdriet bij het wakker worden. Pijn had ik niet echt, ik was vooral blij dat het goed was gegaan.
Hup naar de afdeling... Uit de lift en daar zeg ik even mijn ouders, beide ouders. Me vader was me komen verrassen. Heel veel meer weet ik er niet meer van. Was te moe.
Heel slecht geslapen de eerste nacht, ik kon alleen op me rug liggen en er was veel lawaai.
Woensdag kwam de Fysio voor het eerst, samen gelopen en die zei dat als ik donderdag de trap op kon ik naar huis mocht. Donderdag dus die trap op en ik kon naar huis. Heel fijn!!!
Ook donderdag mijn eerste hapjes yoghurt gegeten, spannend maar wel heerlijk!
Eerste dagen thuis erg moe en op de bank gelegen. Veel last gehad van mijn ribben, maar voor de rest weinig tot geen pijn. Vooral moe en misselijk. Na het douchen moet ik standaard even uitrusten op bed voordat ik me aankleed. Maar ook dat gaat weer beter.
Abonneren op:
Posts (Atom)